Gisteren liep ik echt tegen mijn eigen grenzen aan. Al wat langer voel ik energie wegsijpelen doordat ik achter de schermen hard bezig ben met onder andere het schrijven van een nieuwe website. Veel achter de computer zitten, is een energielek voor mijn systeem.
In het kader van het lesthema ♡zelfcompassie♡ van deze week, heb ik vanmiddag een heerlijke strandwandeling gemaakt met mijn lieve hond Boef.
Zelfcompassie gaat over:
💖 een warm hart hebben voor jezelf
💖 voelen wat je nodig hebt en daar zorg voor dragen.
💖 geen oordeel over wat je voelt, wél liefdevolle vriendelijkheid
💖 het verlangen om jezelf te verlichten van pijn en ongemak.
💖 inzien dat je een mens bent en geen superwoman.
Compassie was heel lang iets wat ik totaal niet voor mezelf kon voelen. Ik herinner me nog dat een medestudent aan een coachopleiding tegen mij zei: “Je moet gewoon je eigen beste vriendin zijn!”.
Toen kon ik hier niks mee. Ik kende eigenlijk vooral de andere kant. Ik was mijn eigen vijand. Maar eigenlijk waren dus de gedachten die ik over mezelf geloofde, mijn grootste vijand.
Oordeel over wat ik voel is nog wel een aandachtspunt. Zo fijn dat de thema’s uit de yogalessen mij zo ondersteunen en scherp houden.
Op mijn website staat vermeld :
♡ het belangrijkste wat ik jou wil meegeven in de yogalessen, is dat je in staat bent om keuzes te maken om bij te sturen naar een lichter, liefdevoller en meer ontspannen leven.♡
En ik heb bijgestuurd door de boel de boel te laten en te kiezen voor zelfzorg en compassie door te genieten van een heerlijke strandwandeling.
