Wat als alles al goed is? als je kunt overgeven aan de stroom die nu gaande is? wat als je je verzet en weerstand zou opgeven? Wat als je al die gedachtes over een situatie of deze situatie (welke situatie er nu ook in jou opkomt) niet zou hebben? Hoe zou je dan zijn? Hoe zou je je dan voelen? Wat zouden je keuzes zijn? En zou deze vraag….wat als alles al goed is…iets zijn wat je gewoon eens nader kunt onderzoeken? Gewoon omdat je daar nieuwsgierig naar bent. Kun je zijn met deze vraag….wat als alles al goed is?
Of hou je soms toch (te vaak uit onwetendheid) nog vast aan gebaande paden in de denkgeest? Paden die niet altijd even constructief meer werken maar veilig aanvoelen omdat je het altijd zo gedaan hebt.
Vandaag kwam er onzekerheid in me op. Mijn denkgeest produceerde van allerlei gedachtes over deze onzekerheid die opkwam in het moment. In plaats van in de weerstand te schieten van “Hé gatsie, komt dit nou alweer op? “, kwam deze vraag in me op: “Wat als alles al goed is? Kan ik er dan mee zijn? Kan ik zijn met dit gevoel wat opkomt?”.
Want als het gewoon goed is, zoals het is, hoef ik er ook niets mee. Dan hoef ik het niet te fixen, ik hoef niet anders te denken of mezelf te overtuigen dat het niet nodig is om me zo te voelen. Ik hoef me er niet tegen te verzetten dat dit er niet mag zijn, ik hoeft niets, alleen er mee zijn. En dat ontspande. Ik bleef gewoon met de dingen bezig die zich aandiende en op de achtergrond was dit gevoel dicht bij me.
Ook dit gaat weer voorbij. Het komt op en het gaat. Zo gaat het met alles.
